WIĄZANKA

Z racji tak wyjątkowej - jak ta - okazji, nie chciałbym poprzestać jedynie na okolicznościowych życzeniach. By nie skończyło się na zdawkowych, kurtuazyjnych powinszowaniach, pragnę dołączyć do życzeń coś zaskakującego, niespodziewanego, inspirującego, coś jeszcze, coś nadto. Aby jednak nie wejść na przesadny, zbyt wysoki diapazon, spróbuję ograniczyć przebogaty bukiet mojej serdeczności do skromnej wiązanki.

Nie znaczy to wcale byśmy mieli się całkiem obejść smakiem i choć trochę sobie nie pofolgować. Co to, to nie. Niech nie będą to jednak, przynajmniej tym razem, jakieś napuszone, nadęte, pompatyczne dyrdymały - a coś skromniejszego, mniejszego, subtelnego… Może to być przecież choćby tylko kilka słów, ale takich, które trafią gdzie trzeba.

Niechże to będą choćby nawet dyrdymałki, wiązanka prostych żołnierskich myśli ujętych w nie do końca zgrabne słowa. Ale w takie słowa, które mają być niby kwiatki z mojej rabatki:

Nigdy nie jest za późno
Plany mogą przynieść różne następstwa
Fanaberie w przerwie
Następstwa miewają własne plany
Mniemanie o sobie - mniema nie o sobie
Fochmistrz – niby uznany, ale MU mało
Wtyka ci^* – wroGom bicz^*
Mniemanie o sobie – nie mniema o sobie
„Fredek rudy”^* - cudzymi przykryć własne brudy
Muchy w nosie we własnym sosie
Żelazne zasady ciągłej roszady
Niezrównoważony rozwój
Zrównoważony niedorozwój
Ani ważony, ani równo – prędzej znów jakiś „swój” wuj
Fanaberie nawet po dłuższej przerwie
Smakołyki dla zaawansowanych – „Kinder Dziadek” Und „Kinder Babcia”
Kaprysy, fumy, dąsy – jako oskoma wrodzona
Nigdy nie jest za późno
Zapal światło

Podobne „kwiatki” wcale nie muszą zaraz przypaść wszystkim do gustu. Nie zmienia to jednak ani nie umniejsza szczerości moich powinszowań.

Jan

^* gra półsłówek – jeden wyraz: Wiązanka okolicznościowa na 7 stycznia